URIP.,, (artinya;HIDUP.)

Wong urip iku diarani urip yen :

1. ambegan
2. nduwe opo sing diaranai ROSO
3. nduwe welas lan asih marang tumpraping manungso
4. nduwe greget supoyo dadi wong apik, lan ngapikno wong liyo

senajan urip iku abot, sepiro to abote urip yen kabeh mau dirasakno seneng lan ga’ dadi kepikiran sing nemen^2x

wong iku sing penting srawung marang liyan, ga’ neko^2x lan ngajeni marang sakabehing manungso ga’ sah mandang wong iku tuwo, nduwe pangkat, cilik, gedhe, ayu, ganteng, lan sak panunggale.

Wong kang mulyo iku yoiku wong kang iso ngajeni lan diajeni marang liyan, ga mandang wong iku duwe pangkat utowo sugih bondho opo maneh sugih wadhon. Amargo wong kang sugih durung mesti diajeni marang liyan yen to watek lan tingkahe ga nduwe roso sugih, tapi wong kang ga’ nduwe yen to iso duwe pangati-ati marang liyan, iso mulyo uripe, mulyo yoiku dheweke duwe derajat kang luwih, yoiku “pangajen” soko wong liyo.

Dadi, senajan awake dhewe duwe akeh bondho, dhuwe p-angkat kang duwur, tapi ga’ duwe pangati-ati marang liyan, iso ae awake dhewe ga duwe panggon ono ing ndonyo.

Pangati-ati sing dibutuhke yoiku pangati-ati tingkah polah, pangati-ati opo kang kaucap, lan pangati-ati toto busono.

Mulo kabeh ae, sing ngati-ati urip nang ndonyo, ga’ sah neko^2x lan sing waspodo. Ndonyo iki wis susah, abot ga’ sah sih tambahi abot. ENDAHING WIWORO GATRANING MANUNGGAL dadio wong kang nggawe lan nggowo kabar utowo kedadean kang agawe manunggale wong liyan amargo, saapik-apike jalmo, yen ga ono manunggale koyoto sapu sing nduwe niatan apik kanggo resik-resik tapi ga ono gunane yento among siji ga’ ono tunggale.

Salam soko “eyang semar”.